Ons huis anno 2021 is erg rustig, want ondanks de zes tieners die we nu hebben, zitten ze in vier verschillende landen! Doris en Willem op een United World College in Wales en in Freiburg, Ida die inmiddels het UWC in Italie heeft afgerond en nu in Utrecht studeert, en de drie jongsten bij ons in Tanzania. Een klein jong gezin! Er is weer een beginnend gevoel van controle over de gezondheidszorg en het gedrag van de mens. De voorlichting over vaccinatie is hier nu toenemend positief. Ik ben blij verrast om te zien dat er geluisterd wordt naar de mening van de dokter over vaccinatie- al ben ik me er terdege van bewust dat ik ‘n selectie patiënten aanhoor die ervoor openstaat! Veel internationale betrekkingen van het ziekenhuis liggen 1 jaar stil. Deze ongewenste ‘dip’ heeft wel tot interessante inzichten geleid. Gesloten grenzen van een ‘lower middle income country’ (zoals Tanzania inmiddels te boek staat sinds 2019) laten immers ook zien wie de leiders en de drijvende krachten zijn op wie je kunt terugvallen als er geen buitenlandse uitwisselingen zijn, en voorlopig niet komen. Het is een prima voorspeller van duurzaamheid. Want wat heeft de wereld eraan als projecten instorten zodra een sleutelpersoon terugkeert naar het buitenland? Ik ben nog steeds de enige neuroloog, maar dit jaar is de volgende neuroloog van KCMC wel naar Zuid Afrika gegaan voor de rest van zijn opleiding. Dus terwijl ik voortploeter, timmeren we, letterlijk, aan een stroke unit voor acht patiënten en ontplooit de revalidatie voor onze dwarslesiepatiënten zich weer. En dit alles dankzij Fidesco en haar donoren.