Zonder twijfel is dit het meest interessante jaar geweest voor de plaatselijke politiek en voor ons werk. In een jaar tijd zijn toerisme en het meeste internationale vliegverkeer, wetenschappelijke projecten, uitwisselingen en aanzienlijke delen van de internationale handel tot stilstand gekomen. We hebben even goed twee coronagolven gehad en ook wij hebben de ziekte doorgemaakt. Nu is er een afnemend aantal patiënten op de corona-afdeling, minder uitvaarten en een afnemend aantal zuurstofcylinders bij de Oxygen Plant van het ziekenhuis. Ons huis in Moshi raakt leger met eigen kinderen en voller met ‘geadopteerde’ studenten van UWC East Africa voor wie we een ‘foster family’ zijn (zie foto, met onze kinderen ertussenin). Ida (18) studeert nu in Utrecht, Willem (17) zit in het eerste jaar van het UWC in Freiburg Duitsland, en Doris (16) is net geselecteerd voor het UWC in Wales. We missen ze elke dag want hebben het liefst zoals vanouds een propvol huisje, maar zijn ook trots op die grote kinderen van ons. Grote veranderingen terwijl het leven hier aan de voet van de Kilimanjaro gewoon door gaat! De huidige president is een dame met vier kinderen die al sinds jaar en dag het land vertegenwoordigt in het buitenland, en wetenschappelijk georiënteerd is. Iedereen is voorzichtig met open enthousiasme, maar er zijn al ‘winds of change’ die optimistisch stemmen. Zo gaat hier uiteindelijk waarschijnlijk wel gevaccineerd worden. De zucht van opluchting is soms bijna voelbaar hier.